Bir gün, yıllar sonra tekrardan önüme düşen sahte dostları buluyorum karşımda.

Gelmeyin diyorum inatla, düşmeyin elime. Sizler kadar kötülük yapmayı beceremem ben amma velâkin karşımda düşseniz kaldırmayacağım kadar da eminim kendimden...

İnanmıştım kaderin bundan sonra bana güzellik getireceğine, hiç kimselerin yıkamayacağına...

Ne yazık ki sizler de bana kocaman bir hayal kırıklığı yaşatarak, beni büyüttünüz. Elini yüreğine koymadan ulu orta savurdunuz zehir saçan sivri dillerinizi..

Bıkmadınız savaşmaktan. Savaşmayı kendinize ilke edinmekten kaçınmadınız...

Güzelliklerle dolu bir yaşamı kendinize layık bulmadınız...

Güzele güzel gerek demek yerine, güzellikleri çirkinleştirmek için verdiniz bütün çabalarınızı.

Şimdi! Yerle bir olun demiyorum. Amma velâkin canınızın yanmasında da bir sakınca görmüyorum.

Yüzümdeki yarım kalan tebessümlerden ibarettiniz artık hepiniz. Kendinizi öyle güzel bitirmiştiniz ki. Öyle güzel kopartmıştınız ki benden sevgi dolu yaşamları...

Oysa nasıl da güzel sevmiştim sizleri, nasıl da derdinizi dert edinip olabildiğince açmıştım kollarımı sizlere...

Tek suçlu siz değilsiniz elbet, sizleri hayatıma alarak en büyük suç ilk başta kendim olan benimdi…

Ve ihanetlerinizin acısını iliklerime kadar sızan acılarla ödettirdiniz bana. Şimdilerde dostluğa dair ne varsa kestirip atıyorum bu kez önümden. Kaldırıyorum bütün anılarımızı. Hafızamdan silebilmek için de ayrı bir mücadele veriyorum.  

Keyifli bir anı, içimde koca bir mezara nasıl da çevirebildiniz, hayret ediyorum.

Bunu haketmemiştim demiyorum. Hatta teşekkür de ediyorum birçoğunuza...

Demem o ki; Sizler yaşattınız ben ise yazdım...