Çöpü ağzımızın içine koyuyorlar

Köylü sindi korka korka

Aman duymasınlar toplandığımızı

Çöp banyosu yapacağız korka korka

 

Kimseyi çağırmıyorlar toplantıya

Yerel temsilciler sindi korka korka

Aman duymasınlar çöpe karşı çıktığımızı

Muhtarlar yıldı korka korka

 

Çöpü ağzımızın içine süzüyorlar

Komşular sindi korka korka

Yahu burada nasıl yaşayacaksın

Arazi sahipleri yıldı korka korka

 

Koku benim burnumdan girmez sanıyor ödlekler

Susuyorlar kurnazca ve korka korka

Pisliği ciğerime varmaz sanıyorlar

Aman beni görmesin çöp-getirenler

 

Korkudan canı çıkıyor kimilerinin

Kimilerinin cebi şişiyor korka korka

Kimilerinin yeri sağlamlaşıyor

Kimileri zengin olacak korka korka

 

Oralar benim değil ki filancıların

Diye avutuyor kendini çöp görmezler

Bize dokunmaz uzaktayız sanıyor

Yanıltıyor herkesi koku almazlar

 

Aman bana dokunmasın böyyük şehir

İnşaatım var binam var diyorlar korka korka

Aman benim ismim geçmesin orda bura

Uşağımı işten atarlar diyorlar korka korka

 

Aman sakın değmeyin bana bugün işim var

Toplantıya gelemem çok çişim var

Benim çöp yerinde ne işim var

Orası bana çok uzak diyorlar korka korka

 

Çöpe ses edersem beni zıbartırlar diyor bazıları

Eğer çok konuşursam yatırım alamam iş yapamam

Hele orda ismim geçerse ticaret yapamam

Memur uşağımı sürerler diyorlar korka korka

 

Birçoklarını partisi var purtisi var

Başkanı var yöneticisi var

Niyeyse herkese parti binaları dar

Dernekler, odalar, konseyler susuyor; korka korka

 

Yahu kork kork nereye kadar

Kömür ulaştı dereye kadar

-Toz/çimento, katman, bereye kadar-

Birden başlayıp bin kereye kadar

Yâ sabır! İnnâ sâbirîn

 

Makamlar var merciler var

Atananlar var seçilenler var

Anlı şanlı ihtişamlı isimler var

Niye kimseler konuşmuyor hakla hukukla

 

İstemeye korkuyor; söylemeye, konuşmaya

Dillenmeye, demeye eylemeye

Niye böyle dar saha niye böyle kurudu vaha

Diller lâl, güller solgun, bahçeler ölgün

 

Garip guraba üzgün süzgün

Fakir fukara çekingen, incinik

Gücü yeten saklanıyor

Pâk Cevizdere’miz,  çöp ile haklanıyor

 

Bazı basın basamıyor, bazı yazar yazamıyor

Köşe-yazmaz oluyor bazı kalemler

Çizgisi yitiyor, ironisi, kara-mizahı

Bilemeyen medyum gibi medya: İşte acı komedya

 

Sayfalar süslü püslü emme bir şey demiyor

Kuşlar kartondan atları suluboya

Ne yem yiyor ne ot sanki yoklar

Çimento batman daha atman, kömür de katman

 

Bu çöp ne mene bir şeymiş böyle

Ben anlatayım sen söyle

Çöp geliyor kasırga gibi

Kimileri kartondan kuş uçuruyor korka korka

 

Kimisi yerim belki daha da değerlenir diyor

Kimi ben daha pahalıya satarım zannediyor

Kimi başka yerden yer alır giderim diyor

Bencillik almış bireycilik satmış korka korka

 

Kurnazlıktan canı çıkan birçokları var

Çöp kamyonu görünce kaçakları var

Sanırsın sanki uçakları var

Çöp havuzunda yüzecekler korka korka

 

Kimi sanıp durur ki bu devlet işi

Değil emmi orda yaşanan millet işi

Devlet millet için değil mi emmi

Büyükşehir işi bu çöpü ağzımıza getiren

 

Yahu ne muhtarı kalmış ne azası

Farzı geçmiş kalmış kazası

Şu bizim Ünye Ordu’nun kazası

Nerde bunun meclisi encümen azası

 

Başkan! Başkan! Başkanlar! Siz ne iş yapıyorsunuz

Cevizdere’mize çöplük yaptırıyorsunuz

Ünye’mizin gözbebeğini kirletiyorsunuz

Cevizdere milletini çel çöp içinde bıraktırıyorsunuz

 

Çöp deyince titreyip duruyor bazı bazıları

Çöp deyince hemen hastalanıyor bazı bazıları

Çöp deyince işi çıkıyor hastaya gidiyor

Ya inşaatı oluyor ya bahçede işçisi

 

Kimi korkuyor koskoca Çimento Fabrikası diyerek

Biz mi baş edeceğiz diyorlar kocaman Oyak’la

Nasıl uğraşacağız biz aha o büyük şehir ile

-Daha da karşılaşmayalım diyerek, beteriyle-

İncecikten sıvışırız diyorlar sabahın seheriyle

 

Kimi kendisi çalışıyor Çimentolarda atılırım diye korkuyor

Kiminin oğlu uşağı çalışıyor Çimentolarda, korkuyor

Kimi orda çalışıyor kimi burada atılırım diye korkuyor

Diyorum ya size kimi yatırım alamam diye korkuyor

 

Korgun uşaklar korkun

Korgun hanımlar beyler korkun

Çekinin çekinebildiğiniz kadar

İşte geliyor çöp denilen uğursuz radar

 

Vah Ünye zavallı Cevizdere

Eskiden koyunlu kavallı Cevizdere

Şimdi çöp dökecekler mübarek cevizlere

Hani nerde kavaklarla o söğütler

 

Âh kardaşım âh vah sırdaşım vah

Nerde bizim o güzel mi güzel Cevizdere’miz

Nerde bizim tarla tapan çalışan büyüklerimiz

Nerde atlarla katırlarla yük çektiklerimiz

 

Mısırlar vardı, fasulyeler, kabaklar 

Türlü meyve ile dolardı tabaklar

At kişnemeleri merkep inlemeleriyle sapaklar

Hey hey, sepet sepet mısırlar, alaflar; arpalar/yulaflar

 

Üçgül otları vardı, beş gün gibi gülerdi

Çeşmeleri söğütler süslerdi

Kuşlar gökte uçan otobüslerdi

Karıncalar imece yapardı yanımızda

 

Ah o mübarek ekinler, nerde başaklar/buğdaylar

Ah o çeşmeler mübarek gürül gürül akan

Nerde o yıldırım gibi koşan atlar, tatlı dutlar

İşte geldi –çöp-, perde perde bitiyor, umutlar

 

İmdi başlıyor sahnede, hâtıraları unut’lar

Dedelerin mezarında kara kara bulutlar

Kümbet’ten aşağı Baş-kızdıran, gözyaşı

Zehre bulanıyor Cevizdere’nin suyu, aşı

Dökülüyor çocukların gözü kaşı

 

Gürül gürül akan Cevizdere şimdi nerde

Sanayi atıkları, çimento döküntüleri, balıkların gözüne perde

Tepki göstermek için beni de çağır diyenler kıvırmış

Irmağı, dereleri, tarlaları, bahçeleri satmış: aşına zehir katmış

 

Ah Cevizdere’m vah Ünye’m ölmüşsün de ağlayanın yok

Eski gençliklerden sular gibi çağlayanın yok

Umuduna umutlar bağlayanın yok

Kanserli dükkân yapmışlar seni, çarşıda, Ünye’m

 

Doğruyu söyleyeni yapmışlar mahallesinin delisi

Dik durma vakti geçti diyorlar yılan gibi kıvırmalıymış

Doğru söyleyene gülüp duruyorlar

Kurbağa gibi vıraklamalıymış

 

Ey Ünye’nin ulu ruhu, beni duy beni

Çöp işi çıkalı bir huy tuttu beni

Gündüz işimde gece düşümde 

Kutlu atalarla görüyorum seni

 

Üzgünsün, kırıksın, kederlisin,

Oğullarına, torunlarına çok sitemlisin

Mezarların ağlıyor, ölülerin sızlıyor

Vurgun yemişten beterlisin

 

Ey Cevizdere’nin kutlu ruhu duy beni

Kim cehenneme çevirdiyse/çeviriyorsa seni

Cevizdere Cennetini çeviriyorsa kim çöpe

Sal ilencini küpeştesine kara geminin

 

Ey cânım Ünye; civanım, gözbebeğim Cevizdere

Selam olsun tarihindeki cevizlere

Sen lânet oku sana ihanet edenlere

Sen ilenç ver canını yakan lâin ü  lâinlere

 

Ey benim gözü görklü ruhu börklü

Başı al-yeşil/mavi börklü, kutlu Cevizdere’m

Senin için on bin şarkı yirmi bin türkü derlesem

Senin kurtuduğun günü hem düşe hem gerçekte görsem

 

Yanım yörem çocukluğum gençliğim Cevizdere’m

Özenle, sevgiyle yollarından geçtiğim Cevizdere’m

Evlâdın, şâirin, avukatın, kardeşin yazdı çizdi yine

Yoksul İrfânî, bin derdini yine kattı, senin için on bine

 

Ey Cevizdere salla söğütlerini de gel kendine

Cevizlerini coştur, kavaklarını salla da gel kendine

Suların coşsun dolsun oluklar bendine

 

Şu güzel tabiatınla, şâirini de getir kendine