ELLÜ ELLÜ ELLÜ ELLÜ; 200! HEPİMİZ ÜNYELÜYÜZ! (1.BÖLÜM)

Ünye Sevdalilari Mizahçi-Karikatürist Ihsan Kocagöz ve Editör-Yazar Ismail Canbulat’in Günlük Ünye Kent Gazetesi’nde, 3 Mayis 2020 tarihinde yayin hayatina baslayan MIZAH-KÜLTÜR TÜKKÂNI “IKSAN ABININ YERI”, 200. Sayisina ulasti…

Bir mizah-kültür sayfasinin, yerel basinda 200. Sayiya ulasabilmesinin önemi çok büyük… Bu Yerel Basinda bir rekor olabilir.

Inanilmasi güç bir basari ve sira disi bir sürdürülebilirlik bu!

200. sayilarinin serefine, ”IKSAN ABININ YERI” ekibiyle bir muhabbet edeyim istedim.

“IHSAN ILE ISMAIL’IN MIZAH VE KÜLTÜR TÜKKÂNI” IKSAN ABININ YERI; ISMAIL VE IHSAN “DOGDUGU AN” DOGMUS ASLINDA…

MAVIANNE: Toplumumuzda güler yüzler görmeye, düzeyli mizaha, mizahla harmanlanmis kültür aktarimina hasret kalmistik. Bu açidan adeta bir kamu görevi yapiyorsunuz. Asik-ciddî suratlari bir nebze güldürebilmek çok ciddî is. Sizleri kutluyorum. Ihsan Ile Ismail’in Mizah ve Kültür Tükkâni ”Iksan Abinin Yeri”nin  kurulus hikâyesinden bahsedebilir misiniz bize, bu fikir nasil dogdu?

ISMAIL CANBULAT: Tesekkür ederiz… Biz de sizleri kutluyoruz; 200 sayidir sabrediyorsunuz bize, kolay degil :)

“Bu fikir nasil dogdu?” Ismail ve Ihsan dogunca dogdu! (Kahkahalar…)

Aslan (Ihsan); nerdeyse dogdugundan bu yana bütün anilarini hatirlayip, çileli, macerali, hem komik hem acikli hayatini yazip-çizmeseydi, ben de onlardaki samimiyete ve masumiyete hayran olmasaydim bu fikir de bu sayfa da olmazdi!

Yani, ben sadece Ünye’de kaybettigim mahalle arkadasim Ihsan Kocagöz’ü Istanbul’da buldum!

Bi pancar çorbasi-misir ekmegi-hamsi tavaya da “kendi mizah sayfamiza” transfer ettim ve olaylar gelisti!

Bi de baktik, pat! 200. Sayiya gelmisiz!

BI PANCAR ÇORBASI BI HAMSI TAVA’YA TRANSFER!

IHSAN KOCAGÖZ: 2018 Yilinin bir kis ayinda kendimi Üsküdar’da buldum. Karsimda mahalle arkadasim olan ama uzuuun yillar hiç görüsmedigimiz Ismail Canbulat vardi. Beni ve hikâyelerimi yillar sonra sosyal medyadan bulmus, kesfetmisti...

Ev ortami bir mekânda, misir ekmegi esliginde pancar çorbasi ve hamsi tava yerken hatirliyorum kendimi… Sonrasi malum… (Kahkahalar…)

Bu ilk bulusmamizda; tam ben Hamsilere yumulmusken; Ismail Canbulat ellerini ogusturarak, “seninle eglenceli, Ünye’nin kurmaca mizahini ve seyürlü insanlarini yansitan bir film senaryo yazalim, sende bu cevher var' dedi.

Anaam! Ben bu tekliften ürküp, helecan yaptim bilii mun?

Hamsi bitmis, karnim doymustu nasil olsa… Ben de hemen tüydüm ortamdan! “Üleeyn! Ne anlardim ben yaa senaryodan?”

Iki sene gaçmayi basardim Ismail Abiden… Zaten pandemi de çikti u ara… “Ohh kurtuldum!” (Sandim…)

AMA IKI SENE SONRA YINE ISMAIL CANBULAT ILE BULUSMA HATASINA DÜSTÜM.

Yine pancar çorbasi yine misir ekmegi yine hamsi tava taa!

BU SEFERKI TEKLIFI KORKUNÇTU!

Dogdugumuz güzel sehir Ünye’de çikan ÜNYE KENT GAZETESINDE mizah yapmak istiyordu!!

O gün çayima ne koydu bilmiyorum; gendüme geldigimde, Ünye Kent Gazetesi’nin “Iksan Abinin Yeri” adli mizah-kültür sayfasina (neredeyse, “dergisine”) haril haril yazip çizerken buldum kendimi…

Benim biyikli logoyu da kösenin ismini de Ismail abi icat etmisti… (Çakdumayin; Aslinda benim de hep hayalimdi bu; Ünyem’de bir gazetede mizah yapmak!)

DOGDUGUNDAN BU YANA BÜTÜN ANILARINI HATIRLAYAN ADAM!

MAVIANNE: Sevgili Iksan Abi, karikatürize ettiginiz anilar ve yazilar hayatinizdan ve 70’lerin-80’lerin Ünye Hamidiye Mahallesi’nden de çarpici kesitler sunuyor.

Nasil oluyor da her seyi hatirliyorsunuz en ince ayrintisina kadar?

IHSAN KOCAGÖZ: Anilarimi yazmayi yillardir düsünüyordum. Bunu karsimdaki bir arkadasima anlatir gibi kaleme almaliydim ve uzun olmamaliydi.

“Ani-hikâyelerimin” tam ‘bam telini’ olusturan kismini da bir karikatürle gözler önüne sermeliydim. Birçok anim, hafizamin kara kutusunda el degmeden öylece duruyordu...

Çocuklugumda evde televizyon yoktu ve o yillar Ünye Halk Kütüphanesi’nin en hareketli yillariydi. Ben de okumayi çok seviyordum. Oradaki bütün klasikleri, hikâyeleri yaladim-yuttum diyebilirim.

Çocuk ve ergen yasta, hayatim da çok sokakta geçiyordu...

Bu yüzden ani-hikâye sayim çok çesitlilik gösteriyordu. Hafizam da dingin olunca, beynim bu anilari “kara kutuda” muhafaza etme güzelliginde bulundu.

KENDINI YAZDIRACAK OLAYIN, BENI CEZBETMESI GEREKIYOR.

MAVIANNE: Gözlemci olmak çok önemli degil mi, çizebilmek için? Yasadiginiz bir olayi, hemen “nasil çizebilirim, bundan nasil bir mizah yapabilirim” diye mi düsünüyor musunuz?

IHSAN KOCAGÖZ: Çocuklugumdan beri iyi gözlemciyimdir.

Bir agaca, yanimda bulunan kisi ile baktigimi düsünün…

Ben o agaca arkadasimin baktigi gibi bakmam. Mutlaka o agaçta kimsenin göremedigi bir seyi bulur ve ortaya çikaririm.

“Basimdan geçen her olayi yazip çizeyim” diye bir derdim yok.

“Kendini yazdiracak olayin” önce beni cezbetmesi gerekiyor.  O olayi yazarken ve çizerken ben de zevk almaliyim.  Okuyan kisiye de bu ruh halimi geçirebilmeliyim ki “içten” olursan bu oluyor; 200 sayidir bunu görüyoruz…

MAHIRCE…

MAVIANNE: Mahir Erdem, nasil oldu da birden sürpriz bir sekilde siz de “Iksan Abilere” karistiniz? (Kahkahalar…)

MAHIR ERDEM: Bu mizah kösesine sonradan dâhil olmus bir “Ünye damadi” olarak duydugum memnuniyetten bahsetmek isterim öncelikle.

Aslinda aklimin kiyisindan kösesinden geçen bir durum degildi bu sayfada yer almak.

Emeklilik staji yapan, model tren meraki olan, yaptigi demiryolu dioramasi ile gününü gün eden klasik bir ev erkegi modunda, huzur içinde hayatini sürdürmeye gayret eden bir adamdim.

Megerse, “yetenek avcisi” sevgili Ismail Canbulat, Ankara’ya Mavianne’yle beni ziyaretimize geldiginde kader aglarini örmeye baslamis da benim haberim yokmus! (Gülüsmeler…)

Model trenimi büyük heyecanla Ismail kardesime gösterip trenleri döndürürken, hangi ara üniversite yillarimin basinda çizdigim ve o zamanin en popüler mizah dergisi olan Girgir’da yayinlanan karikatürlerime bakmaya basladigimizi hâlâ hatirlamiyorum.

O an Ismail Canbulat’in gözündeki “garip” pariltiya da bir anlam verememistim… Degisik bi heyecan içindeydi sanki.

Sonra karikatürlerimle birlikte benim de fotograflarimi çekmeye baslayinca, içimde; “oltaya takilmis bir levrek” hissi olustu ama, “hadi neyse” dedim, üzerinde fazla durmadim.

Iksan Abinin Yeri, karikatür falan bir konusmalar geçti aramizda ama kulak arkasi ettim.

Misafirimiz Istanbul’a döndükten sonra Ünye Kent gazetesinin meshur mizahçi ve karikatüristi Iksan Abi ile birlikte çift tarafli kafakol muamelesine maruz kaldim…

Bi baktim gicir kâgit-kalemler almisim ve yeniden karikatür çiziyorum!

KARIKATÜRLERIM IKSAN ABI’NIN BEKLENTISI GIBI OLMADI. ÇIZIMLERIM ONUN TAHMININDEN ÇOK DAHA IYIYDI.

Iksan Abi bir süre sonra benim çizimlerimden tirsti. “Model tren isine ne zaman dönmeyi düsündügümü” sormaya basladi. Iste o zamanlar, karikatürlerle karsilikli harika atismalarimiz oldu.

Hani sirali olarak toplayip bir araya getirsen konulu hos bir hikâye olur.

Velhasil, simdi hem karikatür ile ugrasiyorum, güncel konulara temas ederek takip edenlere hos bir tebessüm ettirmeye çalisiyorum, hem de model trenime vakit ayirabiliyorum.

Sevgili Ismail sayesinde iyi yürekli, güzel insan Ihsan Kocagöz ile de tanismis olmanin mutlulugunu yasiyorum.

(RÖPORTAJIMIZIN 2. BÖLÜMÜ YARIN…)