Herkese aynı ölçüde güvenmenin yarı yolda kalmışlığını yaşattık kendimize ilk olarak..
Serzenişlerle dolup taştı ömür denilen bu hayat yolculuğu da.. Bu yolda bizlere eşlik edenler de oldu, yerini yadırgayıp yoldan geri dönenler de…
Memnun da edemedik ömrümüze dahil ettiklerimizi. Edemediklerimizin de acabalarını yaşar olduk zaman zaman..
Kalk şimdi ayağa! Yürüyelim birlikte diyeni de duymadım hiç.
Aksine engeller koyup seni yürütmekten ziyade süründürmek isteyenleri gördüm daha çok… İnsanoğluyduk hocam, ne bir eksiği ne de bir fazlasıydık kimi zaman..
Üçün beşin hesabı gözetilmeksizin bir bir tüketendik belki de bütün iyi niyetleri.
Harcadıklarımız maneviyattan ötesi de değildi. Kazanç bildiklerimiz; bilinenlerin aksine, kendimizde, kendi içimizde kurduğumuz haksız fiilden başkası değildi. Yoktu mutlak hiçbir değerlerimiz. Azaltıp, günden güne de yok edenlerden olmuştuk daha çok. Önemsizleştirdiğimiz duyguların bile öcünü almak için savaşır olmuştuk yalnız..
Bu hayattaki en büyük yanılgımızdı belki de karşımızdakileri kendimiz gibi görmek, veyahut görememek…
Sevilmemişliğin, hunharca itilmişliğin hatta saygısızlığın bile hat safhada olduğu bugünlerde içimizde bıraktığı huzursuzlukla başlıyoruz adeta yeni güne…
Yaşamın bizlere sunduğu hali hazırda süregelen bir işleyişi bir düzeni vardı.. Olumlu olumsuz her ne var ise herbirinden parçalar halinde, veyahut tümüyle nasibini alanlar gibi bizler de payımıza düşeni aldık gibi gözüküyor bu hayattan..
Ben de inatla bilinmeyen yollara çevirdim bütün yönlerimi
Sağımı solumu, önümü arkamı gözetmeksizin, kafam ettiğince bir yaşam diledim yalnız..
Huzuru aramaktı tüm çaba
Sevgisiz bir yaşama sevgi katmaktı asıl olan..
Oysa ki olduğuna değil, olduğuncaymış asıl gerçek olan...
İşte hayat boyu bizlere eşlik edecek iki yol. Ya başarır bunu dengede tutar kazanırız, ya da kaybetmeye meyilli hale getirir sürdürdükçe sürdürürüz bu kayıpları..
Bizden kayıp gidenlerin de hesabını tutamayız bir yerden sonra. Boş vermişlikte buluruz birden kendimizi..
Boşa kürek misali çabalar dururuz ömrümüz boyunca..
Kayıplar çoğaldıkça kendimizi de kaybetmeye başlarız zamanla.
Yapmak istediğimiz bu değildir aslında.
Hedefimizden şaşar gideriz.
Başarmak isterken bocalamaya başladığımız an başarısızlık hissiyatını oluştururuz kafamızın içinde. Düşüncelerimiz yormaya başlar yavaştan zihnimizi, bedenimizi ve en çok da yüreğimizi…
Kayıpların beraberinde getirdiği huzursuzluklara inat, belki herşey düzelmez amma velakin herşey geçer inancıyla yeni güne başlamak umuduyla…
Kıymet bilen kıymetlilere sevgiyle…
