Üniversite 1. sınıftaydı. Ekonomik durumu iyi değildi. Ailesi elinden geleni yapsa da yeteri kadar para gönderemiyordu.
Mühendislik okuyordu. Çok acıktı, Çarşıda bir lokantaya girdi;
- "Az kuru alabilir miyim? “ dedi. Elindeki parayı tedbirli harcamak zorundaydı.
Lokantacı halini anladı.
Ağzına kadar dolu bir tabak kuru, bir de pilav getirdi. Parasına gelince, sadece
az kuru parası aldı.
Talebe her gün “az" dedi; lokantacı çoook verdi.
Yıllar geçti, okul bitti.
Yıllar daha da geçti.
Talebe işi gücü yerinde zengin bir mühendis oldu.
Aklına bir gün "az kuru" geldi. Atladı okuduğu şehre gitti. Çarşıda lokantanın olduğu yere geldiğinde baktı ki lokanta yok.!
Hemen esnafa sordu:
- "Buradaki lokanta nerede, sahibi nerede?“
Esnaf,
- “Lokanta kapandı, amca da az aşağıda oturuyor.” dedi.
Tarif ettiler.
Talebe gitti evi buldu.
Kapıyı çaldı.
Amca kapıyı açtı.
-"Buyurun”
- “Amca ben yıllar evvel burada okudum. Hep az istedim, sen çook verirdin.
Amca talebeyi hatırlamadı.
O her talebeye öyle yapardı.
- "Hatırlamadım oğlum, yıllar oldu." dedi.
Talebe,
- "Burada oturuyorsun galiba, ev senin mi amca dedi?"
Amca,
- "Yok oğlum kira, hanım
ben idare ediyoruz." dedi.
Talebe,
- “Peki” dedi ve....
Gitti ev sahibini buldu.
Evi satın alacak kadar parası vardı, ve evi alıp amcaya verdi.
Üstüne hatırı sayılır bir miktar da para da bıraktı.
Amca,
- “Aman oğlum ne yaptın?
Ne gerek vardı bu kadarına?” dedi.
Talebe;
- “Amca, senin az kurun olmasaydı ben aç yatar, aç kalkardım. Belki okulu bile bitiremezdim. Şimdi öyle zenginim ki! İnan benim
sana verdiğim, senin bana verdiğinden daha değersiz.
Sen hakkını helal et,
o bana yeter.”
Sarıldılar, ağlaştılar.
Ahh insanlık. İşte Rabbim dilerse az kuruya bir ev ikram bile eder. Yeter ki candan olsun.
Cenabı-HAK cömerttir.
Cömert olanı sever.
Bayramınız kutlu olsun.
