Doktor, hemşire, hasta bakıcı, tüm sağlık çalışanlarına hak ettikleri saygıyı ve özeni gösteriyor muyuz?
Geçen haftalarda annem diz kapağından ameliyat oldu, şimdi nekahet döneminde ancak, hızla toparlanıyor. Bu süreçte ben de ona refakatçi olarak hastanede kaldım. Öncesinde de tetkikler için sık sık o koridorları arşınladım. Tüm sağlık çalışanlarının bir altın madalyayı hak ettiğini düşünmem bundan.
Ankara Bilkent Şehir Hastanesine hastalar sabahın altısında gelmeye başlıyor. Bekleme salonları saat sekiz, sekiz buçuğu gösterdiğinde ana baba günü oluyor. Herkesin envai çeşit derdi, sıkıntısı var, saatlerce bekliyorlar o kapıların önünde. Beni en çok etkileyen, hasta çocuklar ve gençler oluyor.
Bizler sıcacık evimizde, yumuşacık yataklarımızda uyurken nöbetçi doktor ve hemşireler hastane koridorlarını arşınlıyor. Hasta odalarına girip çıkıyor, hastalarla ilgileniyor, rahatsız kanepelerde sayıklıyorlar. “Her mesleğin zorlukları var” dediğinizi duyar gibiyim. Ancak hastaneye yolu düşmeyen onların durumunu gerçekten anlayamaz. Biz beyaz yakalılar mecazi anlamda “ağız kokusunu çekiyoruz insanların” diye arada söyleniriz. Sağlık çalışanları gerçek anlamda ağız kokusuna, ter kokusuna, hastalık kokusunu maruz kalıyorlar.
Özlük haklarını ve maaşlarını en çok hak eden meslek gurubunun başında yer alması gerekiyor sağlık çalışanlarının. Ülkemizde maalesef son zamanlarda şiddet, değersizleştirme, hor görme bir salgın gibi yayıldı. Bu toksik duygular ve eylemler herkesi bezdiriyor. Değer göreceği, maddi manevi hakkı olanı alacağı arayışlara yöneliyor gençler, çoğunun gözü yurtdışında. İnsan gibi muamele göreceği yerde çalışmanın hayalini kuruyorlar.
Sağlık çalışanlarının daha iyi çalışma koşulları ve daha iyi yaşam kalitesi umuduyla ülkeyi terk etmemesi için, şiddet vakalarını ciddiye almalı, ağır cezalar verilmeli ki tekrarı olmasın. Onların motivasyonlarını kaybetmemeleri için Ülke olarak elimizden geleni yapmalıyız.
*Mustafa Kemal Atatürk
