Hayat, bir varış noktası değil, bir yolculuktur.
Sıklıkla duyarız bu sözü, ama çoğu zaman farkında olmadan hayatı bir yarışa dönüştürürüz. Her anımız bir hedefin peşinden koşmakla geçer. Hep bir yere varma telaşı… Durmak, nefes almak, yavaşlamak ise sanki zaman kaybı gibi gelir. Oysa gerçekte, hayatın gerçek anlamı varmakta değil, yolculukta saklıdır.
Yolculuklar güzeldir, ama çoğu zaman zordur da. Bazen yol kaybolur, bazen adımlar ağırlaşır, bazen de hava kararmaya başlar. Ve tam o anlarda yalnızlık, en derin şekilde hissedilir. İnsan, tek başına yürürken kırılgandır; adımlar yavaşlar, yük ağırlaşır. Fakat yanımızda bir dost varsa, yol birden kolaylaşır. Çünkü yalnızca sevinçleri değil, yükleri de paylaşmak, yolculuğu daha anlamlı kılar.
Birlikte yürümek, aslında güçlü kalmanın en eski ve en doğal yoludur. Araştırmalar, sosyal destek gören kişilerin stresle daha iyi başa çıktığını, daha çabuk iyileştiğini ve hayatlarından daha fazla tatmin duyduğunu gösteriyor. Kimi zaman sadece birinin varlığı, karanlık bir günde ufukta beliren ışık olur.
Geçenlerde, bir arkadaşımın bana gönderdiği eski bir mesaj, yazıya ilham verdi. 24 Ekim 2018’de, psikoloji akademisinden çıkmışız ve yürüyüş yapalım demişim ona. O an, hafızasında bir şiir canlanmış: İbrahim Tenekeci’nin "Beraber Yürüyelim". İki dost, o şiirin anlamıyla adım atmışız: "Beraber yürüyelim, olur mu?" demişiz ve birlikte yol almışız. O mesajı gördüğümde, ruh halim bir anda değişti. Çünkü bazen, hayatın ne kadar değerli olduğunu hatırlamak için bir tek anı, bir tek cümle yeterlidir. O an, yalnızca bir yürüyüş değil, bir yolculuk paylaşıyor gibiydik. Basit bir şeymiş gibi görünse de, aslında bu an, hayatın en derin gerçeklerinden birini yansıtır: Birlikte yürüdüğümüzde, yol da, adımlar da daha anlamlı olur.
Yolculuklarımızı yalnız değil, birlikte yapmamız, o yolculuğa değer kılar. Başarılarımız, hedeflerimiz, hayatın her adımı, yanımızdaki dostlarımızla anlam bulur. Çünkü güç, birlikte adım atarken gizlidir. Bir kişinin yükünü hafifletmek, sadece onu değil, kendimizi de iyileştirir. Ve en önemlisi, iyilik bulaşıcıdır. Birine uzattığınız el, belki de başkasına el uzatmaya vesile olur. Küçük bir yardım, büyük bir değişimin kapısını aralar.
Hayat, uzun bir yolculuktur. Ama birlikte yürüdüğümüzde hem daha az yoruluruz hem de yolun her köşesindeki güzellikleri daha net görürüz. Çünkü en anlamlı yolculuklar, yalnız değil, birlikte yapılanlardır.
