Hiçbir zaman anlamadı insanoğlu sözü birçok acıyı barındırırken birçoğumuz da anlamadı yine. Yaşanan felaket sonrası aynı seyrinde devam eden birçok yaşamlara denk gelir oldum. Havalar ısındı diye de geçmedi donuk yüzler, donmuş bedenler. Bir çırpıda bu kadar kolay unutulmamalıydı da verilen binlerce yıkımlar kayıplar.
Yalnız insanlığın kalıcı ve gerekli olduğunu, binlerce kayıplardan sonra daha net anlamamız gerektiği gösterilmişken bizlere, hali hazırda süregelen israflar kendini sürdürmeye adeta yarışırcasına kaoslarını da biriktirmeye devam ettiğine şahit oldukça daha büyük yıkılmadık mı? Yetmedi usulsüz davranışlar!
Doymadık mı doyamadık mı hala daha emanet edilen mallara?
Milyonlar vererek aldığımız oturduğumuz yaşam alanı haline getirmek için çabaladığımız konutların bizlere bir gün mezar olabileceğini görmedik mi en yakından?
Zenginliğin bile önemini yitirdiğini ev sahibiyle kiracının aynı sobanın başında oturarak ısınmasıyla tanık olmadık mı? Nerede nasıl hangi koşulda yattığımızın değil de nerede nasıl ya da ne halde uyanacağımızı veyahut uyanamayacağımızı düşünmek ve o düşünceyle de yaşamlarımıza devam edebilmek çok mu önemsizdi acaba?
Malın, mülkün, makamın emanet olduğunu ve bizlere bunu hatırlatan da mülkün sahibi olan Allah değil miydi?
Hala daha neyin yarışı vardı bedenlerde. Kimlere göre değildi bu düzen? Kimlerin acısı kimlerde ne kadar kalmıştı?
Sıcak bir çayın çorbanın ekmeğin nasıl da kıymetli olduğunu, ya da kalbini kırdığınız bir insanın gönlünü almaya vaktiniz olamayacağını, geç gitmek için yalanları sıraladığımız işlerin aslında yarım bırakılmadan halledebileceğini yaşayarak görmedik mi?
Almadık mı çıkaramadık mı yine kendimize bunlardan ders?
Verdiğimiz kayıplar insanlığın yitirildiği kayıplardan değil miydi?
Sevdiklerinizin kıymetini bilin kalbini kırmayın, yediğinizi içtiğinizi israf etmeyin, emanet olan hayatımızı, canımızı, ne zaman nerede teslim edeceğimiz de belli değil.
Değil günler sonrası bir saniye sonramız belli değilken yaşamın sadece kıymetini bilelim…
