Evvel zaman içinde iki kafadar, bir yere gitmek üzere yola çıkmışlar. Az gitmişler uz gitmişler, dere tepe düz gitmişler ve bir köyden geçerken köy halkından yemek isteyerek karınlarını doyurduktan sonra yola devam etmişler. İki kafadarın birisi biraz gösteriş düşkünü imiş. Yemeğe başlayınca çabuk çabuk yer ve yemek bitmeden kaşığı bırakırmış. Diğer arkadaşı ise yemeğe çok düşkün olduğu için sıradaki yemeklerin tamamını bitirmeden sofradan kalkmazmış. Yola devam ederken, obur olup bir türlü doymayan arkadaşı sofradan çabuk kalkana bir ıssız derede biraz sıkıca tembih ederek, bir daha erkenden sofradan kalkmaması için yemin ettirmiş. Bir süre daha gittikten sonra bir köyden gene yemek istemişler. Huylu, huyunu gene bırakmamış ve biraz yedikten sonra "ELHAMDÜLİLLAH" diyerek kaşığı bırakmış. Bir türlü doymayan arkadaş, kaşığı bırakana hatırlatmak için, "DEREDE BİLLAH. .." demiş. Derede yediği dayağı hatırlayınca, "YENIDEN BISMILLAH..." diyerek yemeğe başlamış ama öbür adamın doğacağı yokmuş, kapları temizlemiş.
Bizler de bir defa daha YENİDEN BİSMİLLAH dedik. İnşâallah bir arıza olmadan devam ederiz. Gayret bizden, başarı Allah'tan.
Okumak, çok güzel; bir şeyler yazmak ise daha da güzel. Ancak, yazılanların beğenilip tasvip gördüğünü bilmek de önemlidir. Bu konuda biraz sıkıntı var. Toplumun tepkisi (olumlu veya olumsuz) teşvik yönüyle elbet ki çok önemlidir. Şunun da bilincindeyiz; okumayı çok sevmeyen bir toplumun bireyleriyiz. Yani çocuklarımızı, okuma alışkanlığı vererek yetiştirme konusunda yetersiz kalıyoruz. Bu konuda biraz daha emek sarf etmeye ihtiyacımız var. Epeyce mesafe aldık ama yeterli değil. Gayret bizden, başarı Allah'tandır. Kurumlarımızı çocuklarımıza da okutalım, diyerek sözlerimi noktalıyorum.
İsmail Sarı