Bazen her şey üst üste gelir. Zihin karışıktır, yollar bulanıktır. Hangi kapıyı çalsan sessizliktir, hangi yöne dönsen belirsizlik. Hayat, bir sis perdesinin arkasına gizlenmiş gibi görünür. Umut, içten içe küsmüş, sesini kısmıştır. İşte tam da böyle zamanlarda insan, kendini derin bir boşlukta hisseder. Yorulmuştur, hem de sadece bedenen değil; zihnen, ruhen ve duygusal olarak da yorgundur.
Bu anlar, kaçınılmazdır. Hayatın doğasında inişler ve çıkışlar vardır. Ancak insanı ayakta tutan şey, o inişlerde nereye tutunduğudur. O karmaşanın içinde kendine ait bir köşe, bir nefeslik alan bulabilmesidir. Çünkü her insanın, içinden çıkamadığı anlarda dönebileceği bir yeri olmalı. Bir sığınağı… Bir limanı…
Kimi bu sığınağı bir dostun sesinde bulur. Öylesine güçlü değildir o ses belki; ama içten gelir, sakindir, yargılamaz, sadece dinler. Varoluşunu onaylar. Kimi bir şarkıya tutunur; her dinleyişte gözleri dolar ama kalbi hafifler. Bir ezgi bazen tüm kelimelerden daha çok şey anlatır. Kimi ise kendiyle baş başa kalabileceği bir yürüyüşte, bir duvar kenarında otururken, bir fincan çayın buğusunda bulur iç huzurunu. Önemli olan, nereye kaçtığımız değil, nerede iyi geldiğimizi bulabilmektir.
Kendine ait bir sığınak oluşturmak, zayıflık değil, bilgeliktir. Çünkü güçlü insan, her zaman savaşan değil; bazen durmayı, geri çekilmeyi, yeniden nefes almayı bilen insandır. Geri çekilmek, pes etmek değildir. Bazen sadece toparlanmaktır. Yaralarını sarmak, kırıklarını onarmaktır.
Ve bil ki, karmaşa gelip geçer. Sis kalkar. Gün yeniden doğar. Umutsuzluk bir hâl değildir, bir süreçtir. İçinden geçtiğin bu duygular, geçici konaklardır. Kalıcı adresin değil… O yüzden kendine iyi bak. İçindeki sesi duy, ona kulak ver. Belki bir notada, belki bir dostun “ben buradayım” deyişinde, belki de kendi sessizliğinde bulacaksın yeniden yolunu.
Her şeyden önemlisi, şunu unutma: Sen değerlisin. Yaşadığın duygular seni eksiltmez, aksine insan yapan, derinleştiren şeylerdir. Umut, bazen çok derinlere gömülür ama asla kaybolmaz. Ona ulaşmak için bazen sadece durmak, dinlemek ve hissedebilmek yeterlidir.
Kendine bir yer aç. Kalbinin yankılandığı, ruhunun dinlendiği bir yer… Bir melodiye sarıl, bir sese yaslan, bir bakışa tutun… Çünkü insan, ancak kendine iyi gelen şeylerle yeniden ayağa kalkar.
