“Allah’ın izni olmaksızın hiçbir musibet başa gelmez. Kim Allah’a inanırsa, Allah onun kalbini doğru yola iletir. Allah her şeyi hakkıyla bilendir.(Tegâbun,11)
İman esaslarından kaza ve kader konusunu da ilgilendiren bu ayet-i celile irade ve akıl sahibi insan için üzerinde tefekkür edilmesi gereken bir ayettir.
İnançlı bir insan başına bir musibet geldiğinde iki türlü düşünecek, tefekkür edecektir.
Birincisi, Allah kullarına zulmetmez, musibet vermez, kul kendi kendine zulmeder. (Yunus,44) Belanın, musibetin kendi elleriyle yaptıklarından dolayı olduğunu bilir.(Şura30) Bu inanç onu daima diri tuttuğu gibi Allah’a olan inancını da artırır.
İkinci düşünce şekli şöyledir ki, kula bir musibet, bir bela geldiğinde onun bir imtihan sebebiyle geldiğine, kendi dahli olmasa da bu inanç onun Allah’a olan bağlılığını yine de artırır.
Peygamber efendimiz müminin nimet ve musibet karşısındaki durumunu şöyle öğretir. ”Müminin durumu gıpta ve hayranlığa değer. Her hali kendisi için bir hayır sebebidir. Böylesi bir özellik sadece müminde vardır. Sevinecek olsa, şükreder; bu onun için hayır olur. Başına bir bela gelecek olsa, sabreder, bu da onun için hayır olur.”(Müslim , Zühd 64)
Böyle bir dünya kuran insan her daim mutlu ve sağlıklı bir karaktere sahiptir. Bu anlayış bu duygu daima onun yolunu açacaktır.
İslam dini beden sağlığından, ruh sağlığına, bulunduğumuz yerin imarından, kuracağımız şehirlerin inşasının sağlamlığına, işimizi güzel ve sağlam yapmamıza (Hud, 61) kadar her konuda görüş bildirmiş ve insanları uyarmıştır. İslam dini bu uyarılara kulak veren, işini sağlam yapan, insanları aldatmayan hiçbir kimsenin inancını sorgulamaksızın yaptığının karşılığını tastamam vermiştir/verecektir.
Buraya kadar anlatılanlardan şöyle bir anlayış veya yargı çıkarılmamalıdır. Musibet geldi. Bela geldi. Dert, hastalık, sıkıntı geldi, hepsi imtihan hiçbir önlem almayalım mı?
Bu gün islam dünyasının halini ister makro, ister mikro seviyesinde analiz ettiğimizde sanki bu ayet inanç sahibi insanlara değil de, gayri itikadı insanlara hitap ediyor gibi görünebilir. Konuyu müşahhas misalle izah etmeye çalışalım. Bu gün Gazze’de insanların başına bomba yağıyor. Zalim Siyonistler bütün güçleriyle saldırıyor. Neden! Çünkü dünyalık gücünü senden önce oluşturmuş. Senden daha çok çalışmış silahlanmış, güçlenmiştir. İslam alemi gibi bölük pörçük olmamıştır. Müslümanların üzerine bir ittifak halinde geliyorlar. Bunun gayrısını söylemeye gerek var mı? Bu ve buna benzer onlarca misalle konu somut hale getirilebilir.
Yaşanılan bu musibetler, belalar, musibetten öte bir felaket bir kıyamettir. Bütün bunların bizim bilemediğimiz hikmet boyutlarıda olabilir.
Bu musibetler bu belalar bir taraftan da bir duyarlılığı, bir uhuvveti kenetlenmeyi sağlamaya da vesile olmaktadır. Düşmanın silahı ile silahlanmayı (Enfal,60) inancımızı yitirmemeyi, istikametimizi sıratı müstekimden ayırmamayı müminlere öğretmektedir.
Tedbir almak, sağlam bir iş ahlakına sahip olmak, dürüst olmak, kimsenin hakkına-hukukuna girmemek, gibi ve daha fazlası müminde olması gereken ahlaki değerlerdir. Bu değerlere sahip olan müminler musibetler karşısında imanları artmış ve azimleri çoğalmıştır. Çünkü bu bir imtihandır. Allah’tan gelmiş onların ecirleri artmıştır. Dolayısıyla kalpleri daima istikamet üzeredir.
Müslüman bir kişide ise savaşta şehit olmak, onun için bir musibet bir bela değil, bilahare Allah’tan en büyük ecri alma halidir. Ama bir gayri müslim için ölüm belaların en büyüğüdür. Çünkü onun daha çok sevdiği şey dünyada yaşamaya devam ediyor olmaktır. Konu bir de bu yönü ile değerlendirildiğinde inanç sahibi olmanın ne büyük bir nimet ve fazilet olduğu daha iyi anlaşılmaktadır.
İnancı sağlam olanın, kalbi istikameti de sağlam ve doğru olur. Nitekim bu inancın ruh sağlığı üzerindeki olumlu etkileri modern psikolojide de ispatlanmıştır. Ama Efendimiz bunu yıllar önce müminin iki hali diye veciz bir şekilde biz ümmetlerine öğretmiştir. İnanç, sağlam inancın gereğini yapmaktır. Yeter ki mümin bunun gereğini yapsın
