Ne tuhaf!
Meger ne çok seviyormusuz?
Ne kadar da özlemisiz?
Geldi ve gitti.
Degdi de gitti.
Bir lahzaya sigdi her sey.
Kendinden baska bir sey yok geride.
Adi kaldi bizde.
Biraz siir okurum ama hiç yazamam. Bu yazdigim da bir siir degil zaten. Sadece gördüklerimi, duyduklarimi ve hissettiklerimi söyle bir siraladim ve ortaya bunlar çikti. Çünkü günlerdir kiminle sohbet etme imkânim olsa söz dönüp dolasip bir sekilde mevsime geliyor. Havada, yukarilardan geldigi söylenen, tuhaf, anlasilmayi bekleyen bir soguk var. Aslinda mevsim normallerinin altinda bu soguklar. Ama iliklerine kadar hissedilen bu sogugun sehir insani için “gerekçesi” yok.
Kar yok.
Kar yüksek rakimlara bile yeni düstü sayilir. Ki yüksek rakimlara, yaylalara bile düsen kar miktarinda gözle görülür bir azalma var. Sahile yagma ihtimali daha da düsük. Derken yagmadi kar ama gökten serpildi söyle. Avuç içinde tutuluyormus gibiydi sanki. Bir avuç kar serpildi yeryüzüne. Yüzümüze.
Camlara kosusan çocuklar gördüm, kar serpilirken. Sokaklara kosan çocuklar. Annelerini arkalarinda kostura kostura. Annelerini çekistiren çocuklar gördüm, kara dogru. Yüzünü göge döndüren insanlar gördüm. Baslarina serpilen omuzlarina konan kara tebessüm eden insanlar gördüm. Avucunu açip da gökten geleni toplayan insanlar gördüm. Yüzü gülen, neselenen, keyiflenen insanlar gördüm.
Çok özlemisiz.
Belki biraz da bundan, her firsatta, bir sekilde çoluk çocuk yükseklere, yaylalara çikiyoruz. Kurdun, çakalin aç gezdigi, asagilara indigi mevsimde biz oralara gitmeye basladik. Kar bize gelmiyorsa biz ona gittik.
Neden?
Mikroplari kirarmis. Hastaliklar azalirmis. Findiga, topraga yararmis. Kaynak sulari dolarmis. Mis mis da mis mis. Hepsi hikâye. Hepsi laf-i güzaf.
Mevsimlerin halimiz üzerinde etkisi olur çünkü. Bahar bizi bizden alir. Soguk bizi titretir ve kendimize getirir. Ama kar… Kar bizi çocuklugumuza götürür. Belki de hepimiz biraz çocuk olmayi özledik.
