Silva Özyerli anlatıyor..
Diyarbakır'da gavur, İstanbul'da Kürt olduk..
Silva Özyerli, Diyarbakır’daki evlerinin avlusunda annesinin yaptığı vişne likörünü İstanbul’a taşıdı.
35 çeşit likörle taçlandırdı.
Vişne, kızılcık, kumkat, damla sakızından sonra şimdi de lavanta, portakal çiçeği ve mimozadan yaptığı çiçek likörleriyle ağzınızda bir bahçe yaratıyor.
Bu topraklarda bir Ermeni olarak yaşadığı zorlukları anlatırken likör tutkusunun asıl nedenini de açıklıyor:
“Acılarımızı, likörle tatlandırıyorum.”
Silva Özyerli’nin evindeyim. Masada onlarca farklı renkte ve tatta likörler… Damla sakızlı mahlepten, portakal çiçeğine lavantadan kumkata değişik tatlarda likörler o şık şişelerinde bir şölen havasında.
Kendisi Diyarbakırlı bir Ermeni. En çok likörden bahsettiğinde gözleri parlıyor ve en çok Diyarbakır’dan bahsettiğinde gözleri buğulanıyor.
Hoş geldin faslını kızılcık likörüyle açıyoruz. Minicik likör kadehlerine dolduruyor bir yıl beklettiği likörünü.
Likörle ilk karşılaşmasını soruyorum.
Çocukluk yıllarına dönüyor ve anlatıyor:
“Diyarbakır’ın Gavur Mahallesi’nde kilerli, avlulu, süs havuzu olan kilise içinde yerleşik bir evde doğdum. Diyarbakır’da evlerde bir kiler düzeni vardır. Her şey o kilerde saklanır, evin bütün bolluğu bereketi… Un, bulgur, yağ orta rafta, peynir pekmez, ceviz gibi ürünler alt rafta saklanırdı. Fakat likör biz çocukların ulaşamayacağı en üst rafta dururdu. Gizemli, o rengarenk şişelerde zerdali, vişne, çilek, kahve likörü olurdu. Bayramlarda ve her misafir geldiğinde de bu şişeler mutfağa indirilir, misafirler gider gitmez de hemencecik kilere kaldırıldı. Biz çocukların eline geçmesin diye.
Bir gün hiç unutmuyorum vişne likörü bitmiş sadece altında taneleri kalmıştı. Ablamla mutfakta bulunca o vişneleri yedik tatlı tatlı ve pat diye uyuduk. O an neden uyuduğumuzu bilemedik tabii…”
Diyarbakır’da evlerde nasıl hazırlanırdı likör?
Avlu içinde dönüyordu bütün ev işleri. Annem vişneleri avluda yıkardı, çilek aldıysa avluda güneşin altında ısıtırdı. Kaynatmadan, üstüne tülbent gererek güneşi kovalardı bütün gün avluda annem. Güneş neredeyse çilek de orada olurdu.
Diyarbakır içki kültürü açısından nasıl bir yerdi? Müslüman aileler tepki gösterir miydi?
1970’li yıllarda Diyarbakır ataerkil bir yapıya sahip gibi görünse de aslında içten içe kadınların yönettiği bir yerdi.
Biz de içki kültürünün yerleşik olduğu Hıristiyan bir aile olarak orada yaşıyorduk. Evde her gece oturulup içilmezdi ama misafir geldiğinde mutlaka ikram edilirdi. O misafirler de Müslüman, Kürt, Türk ailelerdi. Sadece Hıristiyan aileler değil… Onlar da evlerinde likör kurardı bizimle birlikte. Ramazan bayramında hem içerlerdi hem de ikram ederlerdi likörü.
Diyarbakır’da içki içilirken kadınlar hizmet ederdi ama likörde bu yoktu. Masaya likör geldiğinde kadın da erkek de aynı anda kadeh kaldırırdı.
LİKÖR TEK BAŞINA VE BOŞUNA İÇİLMEZ..
Likörün diğer içkilerden farkı nedir?
Bir kere likör tek başına oturulup içilmez. Çünkü onun bir anlamı, ritüeli vardır. Boşa içilmez likör. Mutlaka bir şey kutlanacaktır. Likör kadehi mutlaka bir şey için kalkar.
Söz kesmede, nişanda, doğumda, bayramda, gözaydına gelenlere likör ikram edilmeden olmaz. Bunun dışında Diyarbakır’da kadın kadına oturmalarda ya da ailece gezmelerde içki sofrası yoksa yemekten sonra kahve ve likör ikram edilirdi.
Şişe şişe içilen bir şey değildir. Minicik kadehlerde içilir. Yüksük kadardır. Kafaları çekelim içkisi değildir, yaşanan ana keyif katan bir şeydir.
Babam öldüğü sene annem likör kurmadı.
Yasta hastalıkta içilmezdi likör.
Keyfi, iyi dilekleri ve mutluluğu temsil eder. Bu toprağın kültürlerinden biridir likör.
Yaklaşık 30 sene sonra bir Diyarbakırlıya likör ikram ettim hayatımda ilk kez içiyorum dedi.
Çok şaşırdım. Bu da neyi gösteriyor, komşuluk ilişkilerindeki sosyal ve kültürel etkileşimin bitmesiyle bu zenginliklerden yoksun kalan bir nesil !.
Tatlardan kültürden paylaşımdan etkileşimden mahrum hale getirildi insanlar.
Likör içkinin dışında değerlendirilmesi gereken derin ve bir bütüne ait bir kültür. Likörün sınıfı da cinsiyeti de yoktur. Zengin fakir, kadın erkek herkesin evinde olabilir. Evinde meyvesi çiçeği olan herkes yapabilir.
LİKÖR İLK OLARAK İLAÇ AMACIYLA ÜRETİLİYOR..
Likörün ilk ortaya çıkışı eğlence amacı taşımıyor aslında değil mi?
Likör ilk olarak İtalya’da, manastırlarda ilaç olarak üretiliyor. Baş ağrısı, karın ağrısı ya da depresyona iyi geldiği için tıbbi ilaç olarak kullanılıyor.
Annem de boğazımız ağrıdığında ufak bir kaşık mahlep likörü içirirdi bize. Büyükler bir şey biliyordu da yapıyordu yoksa çocuklara içki içirilmez normalde.
Annemi kaybettikten sonra likör yapmaya başladım. Babamı kaybettikten sonra annem 6 kızıyla orada yaşayamazdı. Kızlarını kaçırırlar diye korkuyordu. Zaten Kıbrıs Harekatı dönemiydi. O dönem milliyetçilik, Türkiye’nin her yerine sirayet etmişti. Diyarbakır’daki Ermeniler hemen terk etti oraları, kalanlar da korkuyla yaşadı hep. İstanbul’da kaybolmak kolaydı. Orada ise azınlığın içinde sivriliyorduk.
Avlusu olan bir evden, Şişli’deki bir bodrum katına yerleşmiştik. Yeni ev kilerimiz kadardı. Annem ne kültürünü sığdırabildi bu eve ne de mutfağını.
Annem ölünce her gün biraz daha kültürümüz, renklerimiz azaldı. Likör kurmaya da kaybettiğim o tatları arama yolculuğu olarak başladım ilk. Acılarımı tatlandırıyor likör. Üretmenin verdiği haz o kadar değerli geldi ki, tutkum haline geldi. Bazen kermeslerde, etkinliklerde insanlara sunuyorum. Tattıktan sonra verdikleri tepkileri izlemekten çok keyif alıyorum.
Diyarbakır’dan ablamla 6 yaşındayken yatılı okula geldik İstanbul’a. Hrant ve Rakel Dink ile aynı yatılı kampta kaldık. Bize ablalık, abilik ettiler. Yalnızca şunu unutamıyorum. Okula geldiğimiz ilk gün Diyarbakırlı olduğumuzu öğrenen bazı çocuklar;
“Siz Kürtsünüz” diyerek bizi dışladılar.
Diyarbakır’da gavurduk, İstanbul’da da Kürt olduk.
Diyarbakır’da çocuklar yolumuzu kesip kelime-i şahadet getirin diyorlardı. Biz de getiremeyince dayak yiyorduk.
Haço diyorlardı bize. İstanbul’da da Diyarbakır’dan geldiğimiz için Ermeni toplumu içinde Kürt olduk.
Oysa kültürüne sahip çıkan Ermeniler kim diye bakarsanız, Anadolu Ermenileridir daha çok. Çünkü İstanbul’daki Ermenilerin yaşamları bize nazaran daha rahattı. O yüzden kültürüne ve kimliğine sarılma hali bizde daha çoktu.
İnsan tanımadığından, bilmediğinden nefret eder. Nefret doğuştan gelmiyor ki. Göz teması bile birbirini anlamak yeterli. Ama nefret, öğretilen bir şey..
Halbuki sevgi öğretilse bambaşka bir ülke olurdu burası.
Ayakta durmak için hep başkalarının nefretine ihtiyaç duyuluyor.
Silva Özyerli
