Biliyorum.
Cezalıyım. Epey ayrı kaldım sizlerden.
Köşe yazılarımla başlıyorum. Bundan böyle Çarşamba günleri sizlerle olacağım.
Seçim bitti.
Geçim derdine düştü herkes.
Emekli, mağdur.
Asgari ücretli, zor yeten bir bütçeyle, enflasyon karşısında, ücreti eriyor.
Bu kesim mutsuz.
Devlet memurları ve ticareti üst sınıfta yapan tacir kesimi, memnun.
Ancak;
Gördüğüm kadarıyla piyasada denge çok bozuldu.
Paranın değeri yok. Alışverişe çıktığınızda ölçü şu;
Pandemi döneminin 10 lirası, şimdinin 200 Tl’si.
Kiralar almış başını gitmiş.. En ucuz daire 10.000 Tl
Kıyma 500 Tl.
Balıkçıda balık bulamayıp, neyse alayım bari dediğiniz somon 200 Tl.
Soda, maden suyu veya meşrubat alacaksanız en uygun 30 veya 70 Tl.
Bir restoranda 2 kişi yemek en az 500 Tl.
Bir tesiste 4 kişi çay içse en az 50, kimi yerde 100 Tl.
Otobüsle seyahat uçak ile gidilen rakamlara ulaşmış.
Uçak biletleri, geçmişin ev kirasına eşit..
Araç otopark ücretleri 1 saat, en az 30, kimi yerde 100 tl.
Ebeveynlerin çocuklara verdiği günlük harçlık, dün 20, bugün ise 100-150 Tl.
Herhangi bir ustayı eve çağırmanın işçilik maliyeti en az 500, kimi yerde 1.000 Tl.
Aracınızı tamire götürdüğünüzde, değişen parça değerinin 2 katı ücret faturada.
Telefon
Bilgisayar
Çamaşır Makinesi
Buzdolabı
Kurutma Makinesi, dünün araba fiyatına.
Evlenecek bir çiftin maliyeti en az 500.000 Tl.
Gelinlik, 15.000 ila 100.000 Tl arasında.
Damatlık, en az 5.000 Tl.
İyi bir ayakkabı 5.000 Tl.
Beğenmediğiniz t-shırt 300 Tl.
Faiz Getirisi % 60
Daha sayayım mı?
Geldiğimiz nokta maalesef bu.
Geri dönüş mümkün mü? Değil.
Alışacağız artık.
Her şeye alıştığımız gibi.
Rahmetli babam 85 yıllarda derdi ki;
- “A oğlum size üzülüyorum. Biz her şeyi yaşadık, yokluğu da gördük, para da kazandık, gezdik, tozduk… Siz de yakın gelecekte doymak için çalışacak, maalesef ömür boyu hedef için didineceksiniz”
Yanılmamış.
Nurlar içinde yatsın.
