“Sevgi neydi? Sevgi, iyilikti, dostluktu, sevgi emekti” diyordu Asya, “Selvi Boylum Al Yazmalım” filminde. Asya büyük aşkı İlyas ile ona zor günde kucak açan, çocuğuna baba olan Cemşit arasında bir tercih yapmak zorunda kalmıştı. Asya’nın oğlu Samet, Cemşit’e baba dediğinde, Asya da Cemşit’i seçmişti.
14 Şubat Sevgililer Günü dolayısıyla kırmızı gül fiyatları uçuşa geçmiş, kalp objeler her tarafta, hediye alışverişleri, yemek organizasyonları. Sevgililer Günü de yaşadığımız tüketim çılgınlığının bir parçası olmuş durumda artık. Özel günleri kutlamayı seven biri olarak, bu güne karşı değilim, ancak tek bir güne indirgememek lazım “Sevgi ve Aşk”ı diye düşünenlerdenim.
Sevdiği yanındayken her an, kıymetini bilen makbuldür benim gözümde. “Hır gür” yaşamadan, birbirine saygıyla bir ilişkide olmaktır önemli olan. Kendine verdiğin değeri karşındakine de verebilmektir Aşk. Dantel gibi sabırla ve özenle işlemektir yol arkadaşlığını. Sevdiğin düştüğünde kaldırmaktır, neden düştüğünü sorgulamak ve yargılamak değil. Sevgiyle kucaklamaktır, göz yaşından öpmektir. Neşesine ortak olmak, kol kola ahenkle yürümektir hayatı.
Emek vermeden, orta yolu bulmadan güzel bir ilişki kurmak mümkün mü? Klişe bir laf vardır bilirsiniz; “evlilik aşkı öldürür”. Ne zaman öldürür bilir misiniz? İlk aşık olduğunuzdaki ilgiyi, alakayı, özeni kaybettiğinizde öldürür. Birlikte değişime uyum sağladığınızda, el ele yürüdüğünüz hayatın tüm zorluklarına rağmen, yıkılmadan durabildiğinizde yaşar o ilişki. Sevgiden daha da önemlisi, çiftlerin birbirlerine saygısının her zaman devam etmesi.
Çiftlerin özgürlüğü de ilişkide çok önemli ve hassas bir nokta. Ortak alanlarınız olabildiği kadar, bireysel alanlarınız da olmalı. Güven ve samimiyet, dürüstlük ve içtenlik giriyor işin içine. Bu hayata tek geldik tek gideceğiz, bağımlı değil, bağlı olalım. İlişkinin içinde “kendi” olabilenler mutlu ve huzurlu bir hayatı mümkün kılıyor. Çıkışları ve inişleriyle beraber kucakladığınızda ilişkiyi güzel bir ortaklık kurulmuş olur.
Sevgililer gününüz kutlu olsun.
