Her konuda fikri olan ama “tamamen bos” insandir “Sig Insan.”
Üstelik kültürü, anlayisi, fikri de hiç gelismez. Degismez o; ilkeldir.
Hiç bir fikir, düsünce gelistirmez, sadece düsünce ve mefkûre sahibi olanlara küfreder, taciz eder, asagilayip ötekilestirir.
Kendini ve beynini de hiç üzmez, yormaz. Tembeldir. Sadece “sig düsünce konforunu” bozanlari, yani kendi gibi düsünmeyenleri linç etmek için kullanir aklini ve vicdanini...
Yobazdir karsisindakini "Anlamak" konusunda, üstelik "Yobaz!" Diye suçladiklarinin karsisinda...
Farkli düsüneni 'anlamak', ‘tanimak’ gerektigi anda, hep en kolayini seçer: "Küfreder!"
Tutucudur Sig Insan, düsünce, mefkûre mürtecisidir; Ögrenmekten, bilmekten, gelismekten, en çok da kendi düsüncesinden baska bir düsünceye "hak vermekten","ikna olmaktan" korkar.. Her seyden korkar. Korkar da korkar...
Korkusunu bastirmak için de hir çikarir ve hep ayni ayni ayni ayni seyleri söyler... Tekdüze ve sikicidir Sig Insan.
Takintilidir. Her türlü ‘derinlikten’ korkar.
Bu korku nedeniyle de hastadir. Allah sifa versindir...
Söyleyecek sözü kalmayinca, düsüncede ve mantikta sikisinca da "Beyni gaz çikarir"...
Evet, maalesef... Gazi kaçar ve etrafini kokutmaktan baska bir marifet gösteremez. Zaten,"sig düsüncüler" de "yel" gibidir, eser geçer.
Genelde çok zekiymis gibi görünür ama hirsina, nefsine, içindeki tilkinin entrikalarina aklini feda eder, tilkilesir...
Yüzmeyi bilmedigi halde, 'yüzmek' ve 'yüzücüler' hakkinda bilgisizce, sadece sagdan-soldan maruz kaldigi algilar ve yalanlarla atip tutandir; akli ve iradesi sig olandir.
Hiç okumadigi bir kitabi elestirebilir, hakkinda ahkam kesebilir, hatta baskalarina anlatir bile.
Tek yapabildigi, hosuna gitmeyen ne varsa, vahsi hayvanlar gibi saldirmak ve parçalamaktir!
Sig Insan ahmaktir!
AHMAKLARIN VASIFLARI
Bu vasiflar, mutlaka bilinmesi elzem vasiflardir.
Zira, toplum için zararli olan Sig ve Ahmak insanlari teshis edip uzak durmak ve kendimiz de sig ve ahmaklardan olmamak için hayâtî bir önem tasir bu vasiflari bilmek.
Mevlânâ Hazretlerinin de Hocasi,
Nisaburlu Mehmet Feridüddin-i Attar Hazretlerinin yazdigi “PENDNAME-ÖGÜT KITABI” adli eserden
“AHMAKLARIN VASIFLARI”:
1. Bilmedigi islere soyunmak.
2. Kendi aybini görmeyip de baskalarinin kusurunu aramak.
3. Gönlüne cimrilik tohumu saçtigi halde cömertlik ummak.
4. Huyu ile halki hosnut etmiyen kimsenin Tanri kapisinda hiçbir degeri yoktur. Âdeti huysuzluk olanin isi daima nefret kazanmaktir. Kötü huy, tende canin belâsidir. Huysuz kisi insandan sayilmaz.
5. Cimrilik cehennem agacindan bir daldir. Zavalli cimricik de mezbaha köpeklerine benzer.
Cimri nerede cennet yüzü görsün?
O, fil’in ayaklari altina düsmüs bir sivrisinektir.
Cimriliginden, pintiliginden kendini bir tarafa çek ki, ahmaklar zümresinden sayilmayasin...
(Kaynak: MEB Yayinlari/Pendname-Ögüt Kitabi/Çeviren: M. Nuri Gençosman)
