Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ün yaşına göre erken vefat etmiş olması Türkiye için büyük bir kayıp olmuştu. 15 sene daha yaşasaydı Ülkemizin şu andaki konumu çok farklı olacaktı.
Atatürk’ün vefatından sonra ikinci dünya savaşının başlaması, savaşa girmiş olmasak bile ülkemiz için zor yıllardı. İkinci dünya savaşı bittiğinde Amerika Sovyet blokuna karşı NATO’ya kabul ettiği Türkiye’yi Sovyetlere karşı ön savunma kalkanı olarak kullandı. Amerika ve NATO’ya göre bir sıcak savaş başladığında Sovyetleri ilk karşılayacak olan Türk ordusu zorunluluk hasıl olduğunda Sovyet blokuna karşı gerilla savaşı vermeliydi. Bunun için ordu içerisinde gladyo’yu oluşturdu. İşte Amerika’nın ordumuzun ve devletin birçok organında yerleştirdiği ve yönettiği o gladyo ve CİA ülkemizin bütün mahremiyetini Amerika’nın derin devletine akıtarak Türkiye’yi istediği gibi kendine bağladığı hükümetler tarafından yönettirdi.
Amerika ülkemizin her işine karışmaktan sorumlu görüyordu kendisini.
Ordumuzun en basit silah ihtiyaçları için bile Amerika kılı kırk yapıyor, yok kongreden geçecek, yok senatoda onaylanacak diye bekletiyordu bizi.
İMF ve Dünya bankasından yıllarca faizi belimizi bükecek olan kredi alabilmek Başbakan ve ilgili bakanlar için son derece başarılı bir performans kabul ediliyordu.
Televizyonlarda İMF heyetinin ülkemize gelişi sık rastlanan haberlerdendi… Geliyorlardı ve ülkemize verdikleri kredilerin onların istediği gibi kullanılıp kullanılmadığını kontrol ediyorlardı.
Sovyetler ya da Amerika’nın istemediği ülkelerden silah ya da ticari antlaşmalar yapmamız durumunda mevcut hükümetler ya uyarılıyor ya da bizim çocuklar dedikleri Türk ordusuna ısmarlama darbe yaptırıyorlardı.
Sanayimiz montaj sanayisiydi, Hükümetlere yön çizmeye kalkan o zengin TUSİAD üyelerinin üretime dönük otomobil ya da silah sanayi ya da uçak sanayi kurmak gibi hayalleri yoktu, onlar zengin ülkelerin acenteleri olarak risksiz para kazanıp kazandıklarını İsviçre bankalarına ya da repoda ya da devlet tahvilinde değerlendirmeyi tercih ediyorlardı.
Amerika ve batı için Türkiye’yi oyalamak lazımdı. Bu onlar için kolaydı. Sağ sol çatışmalarını başlattılar, alevi Sünni ayrımcılığını körüklediler ve bu noktada kan akmasını da göze alıp binlerce insanın ölmesine sebep oldular. Bu oyalama zayıflatma taktiğinin miladı dolduktan sonra başka bir sebep bulmalıydılar, buldular. PKK terör örgütünü kurdurdular… Ülkemizin binlerce insanının şehit edilmesine, 2 Trilyon dolar gibi korkunç para kaybına sebep oldular.
Bunlar yetmedi, FETÖ’yü ülkemizin tüm kılcal damarlarına yerleştirdiler, deşifre olunca da 15 Temmuz darbesini yaptırdılar.
Yazımın başında Mustafa Kemal Atatürk 15 sene daha yaşasaydı ifadesini neden kullandığıma gelince: Bunu iki nedenden dolayı söylüyorum. Atatürk yaşasaydı dışa bağımlılığımız azalacak, başta savunma sanayi olmak üzere sanayimiz gelişecekti. Diğer yandan Amerika ile teslimiyet antlaşmaları yapılmayacaktı… Atatürk vefat ettikten sonra Milli Şef olarak kabul edilen İsmet İnönü hem sanayi hamlelerini yavaşlatmak hem de Amerika ile teslimiyet antlaşmalarını yapmak üzere hareket etti, Amerika ile yaptığı antlaşmalarla ifade ettiğim Amerika’ya teslimiyet sözleşmelerinin hamisi oldu.
İsmet İnönü’nün Amerika ile yaptığı sözleşmeler sebebiyle Atatürk’ün yaptığı sanayi atılımları bertaraf edildi, Amerika hegemonyası devletin tüm kılcal damarlarına girdi.
Amerika’ya rağmen bir şey yapamaz olduk. Ama 1974 Kıbrıs sorununda Merhum Ecevit ve Erbakan gözlerini kararttılar, Amerika’ya rağmen Kıbrıs harekâtını başlattılar. Bu tarihi bir kırılma oldu. Amerika öfkelenip Türkiye’ye ambargo uyguladı, ama kötü komşu insanı ev bark sahibi yapar hikâyesi gibi Türkiye kendi sanayi üretimini artırmak için hamle yaptı. Bugün savunma sanayinde geldiğimiz güçlü pozisyon o zamanki atılan adımların tezahürüdür. Şu var ki o zaman başlatılan savunma sanayi çalışmaları sonrasında ağır aksak ilerledi. Ak parti hükümetinin bu noktada yaptığı Kıbrıs harekatının ardından atılan adımları ortaya koyduğu sevda ve performansla hızlandırmak olmuştur.
