Anneler günü yaklasirken bir heyecan ve telas alirdi benim çocuklari. Annemize ne hediyesi alsak diye babalari ile fisildasirlardi. Ben hiç bunlarin farkinda degilmisim gibi, sohbet ortaminda “benim için en güzel hediye, emek verilerek yapilmis, beni düsünerek yazilmis bir siir, bir mektup veya bir resim” derdim. Para ile alinabilecek hiç bir seyin onlarin yerini tutmayacagini da vurgulardim. Onlar da bu zahmetli hediyeyi yapmaya kafa yorarlardi. Babalarindan aldiklari para ile, bana taki, giysi veya mutfak aleti almazlardi. Bu çok degerli hediyeleri hala çok özenle saklarim.
Annelik çocuk dogurmayla elde edilen bir ünvan olarak bilinse de, bence yüreginde o sevgi ve anlayisi tasiyan her kadin ANNE’dir. Bunun yaninda çocugu olup da ilgisiz, sevgisiz ve anlayissiz büyüten nice anneler var malumunuz.
Bir de “cefakar, fedakar anneler” derler ya, ben buna karsiyim! Annelerin üzerine bu sifatlari yakistiranlar kim? Durup bir düsünmek gerek. Bir ailede nese ve huzur ile eslerin birlikte dayanisma ile çocuk büyütmeleri ne kadar güzel oysaki. Sadece annelerin omuzlarina tüm yükün birakilmasi istendigi için belki de bu söz ata sözümüz olmus.
Saglikli çocuklar yetistirmek istiyorsak onlara en iyi rol model biz ebeveynler olmaliyiz. Anne babayi birlikte mutfakta da görmeli, televizyonu birlikte izlerken de çocuk. “Hayat müsterek” sözünü sadece sikistigimiz zamanda dile getirmemeli, yasarken de farkina vararak göstermeliyiz.
Anne ve baba olmadan keske bir egitim alsa tüm gençler. Ailelerimiz bizi nasil yetistirdiyse bizler de ayni sekilde uygulama meyillinde oluruz genelde. Egitimin çok önemli oldugunu düsünüyorum bu konuda. Dogru bildigimiz yanlislari yaparsak eger, o çocuk da sorunlu bir yetiskine dönüsür. Sonra da "ne oldu bu oglana" diye sasiririz.
Çocuklarimizin ruhunda hasar birakmadan büyütmeye gayret etmeliyiz. Anneler saglikli, huzurlu, neseli ve yapici olmali ki, kendileri gibi nesiller yetistirebilsin. Babalara çok is düsüyor bu konuda fark ettiginiz gibi. Bizler anneler gününü kutlarken nasil daha iyi bir ebeveyn oluruz bunu da düsünmeliyiz. Bizler de ebeveyn olarak çocuklarimiza saygi ve sevgi içinde olmaliyiz.
Roman ve öykü yazari Nihan Kaya “Iyi Aile Yoktur” kitabinda, çocugun kisiligine müdahale etmeden ona nasil rehberlik edebilecegimiz, anne/baba/ögretmen olarak bizim sinirlarimizin nerede bitip çocugun sinirlarinin nerede basladigi gibi çözmesi hayli zor konularda çok sayida yasanmis örnek vererek bunlari bize açikliyor. Kitabi ile ilgili verdigi bir röportajda; "Saygi, itaat degildir ve bize “saygi” adi altinda ögretilen seyin gerçek saygiyla çok az ilgisi var asil saygiya ihtiyaci olan, anne-babalar, ögretmenler, büyükler degil, çocuktur” diyor. Iyi bir ailenin, “Iyi aile yoktur” düsturuyla hareket edebilen aile oldugunu söylüyor. Insanlarin çocuk sahibi oldugunda farkinda olmadan kendi çocukluguna dair hisler yasadigina deginiyor. Çocuklugumuzla iliskimiz, anne-babamizla iliskimizin devamidir. Çocugumuzla dogru bag kurma, kendi çocuklugumuzu ve içimizdeki çocugu tamir etmekle olur” diyor.
Anneler Gününüz Kutlu Olsun
