İnsanların içimdeki bütün iyi niyetlerini öldürmeye teşebbüs ettikleri gün anladım ben de birçok gerçeği..
Mevzu bahis iyi olmak falan da değilmiş. Daha çok kötülük kavramını ortaya koymakmış..
Yalnızlaştırmakmış asıl mesele. Yalnızlıkların ortasında da öylece kimsesiz bırakmakmış..
Sevgisizlikle büyütülen kimseler aslında bunları yaşatanların bir çoğu. Kendileriyle olan kavgalarından beslenenlerin, başkalarının kendilerine karşı yaptıkları davranışları ile ilgilenen kısımlar…
Varla yok arasındaki fark kimi zaman. Kimi zaman da sadece ötekileştirmek. Belki de yok etmek. Yok edip kendi seviyesinde tutmak, en dipleri yaşatmak…
Veyahut seviyesini en aza indirmek. Tıpkı kendileri gibi olmamızı sağlamak belki de asıl mesele…
Zayıf halkalarından tutup birini sürüklemek midir adil olan?
Yok etme çabasını kendi üzerinde deneyimleyip aslını kaybeden kimliklerle dolup taşıyor artık ömrümüz…
Kalabalık yanların temizlenmesi de bu yüzden güçleşiyor.
Hayatın anlamını huzura bildirmeksizin sadece suçluluk psikolojisini düşündürmek sanki onların en usta meslekleri haline gelmiş gibi. Çırakları da karşısındaki insanlara göre şekillenen varlıklar çoğu zaman.
Kendimce zavallı gördüğüm en büyük beceriksizlik diye nitelendirdiğim yaratıklar aslında bunlar..
Kimliklerini açık etmeksizin çabalayan aslı alenen hatta ulu orta yaşanan ama her ne hikmetse bir türlü gün yüzüne çıkamayan kaoslarla dolu bir ömür. Görünmeyen gizler. İfşalanmamış binlerce olay örgüsü
Herşeyden parça parça kesitler
Acılar
Vurgular
Demler…
İnsanlığa dair nasibini alamamış binlerce dizi hayattan bir kaçları belki de bu türler…
Yok olmuşlukları bir kenarda tuttuğum vakit tekrar ayakta durmak onlardan alınmaya değer en büyük intikam diye de düşünmüyor değilim bugünlerde..
Kayıp onların kaybı olmalı
Vakit bizlere gerek..
Vuslat huzura kavuşacağı günü bekliyor
Bizler de günü geldiğinde keyifle izleyeceğiz
Ve kazanan yine iyi niyetlerin kirletilmemiş hali olacak
Ve en güzeli de tüm bunlar olurken; onlar da mutsuzluğa mahkum edilecekler bir ömür …
