Dr. Maxwell Maltz, 1950’lerin New York’unda çok ünlü bir estetik cerrahtı. İnsanların burnunu düzeltiyor, kulaklarını yapıyor, yüzlerindeki yara izlerini siliyordu. Ama bir gün tuhaf bir şey fark etti.
Bazı hastalar ameliyattan sonra bambaşka bir yüzle aynaya bakıyordu. Bazıları ise… Ameliyat kusursuz geçmesine rağmen, aynada hâlâ o eski, çirkin ve mutsuz insanı görüyordu.
Sorun aynada değildi.
Aynada gördüğümüz yüz geçicidir. Zihnimizde taşıdığımız yüz ise davranışlarımızı, cesaretimizi ve mutluluğumuzu şekillendirir. Maxwell Maltz buna “öz benlik imajı” der. İnsanın içinde, kendisiyle ilgili sessiz bir resim vardır. Ve hayat, çoğu zaman o resme sadık kalır.
Tony Robbins bu durumu başka bir metaforla anlatır: termostat ayarı. Evin ısısını nasıl termostat belirliyorsa, hayattaki başarı, ilişki ve mutluluk seviyemizi de zihnimizdeki ayar belirler.
Bu yüzden çoğumuz şunu söyleriz:
Ben matematikten anlamam.
Ben topluluk önünde konuşamam.
Ben sevilmeye layık değilim.
Ben zaten hep yarım bırakırım.
Ben geç öğrenirim.
Ben kolay vazgeçerim.
Ben şanssızım.
Bana iyi şeyler olmaz.
Ben yeterince iyi değilim.
Benim fikirlerim çok da önemli değil.
Bunlar gerçek değil.
Bunlar ayar cümleleridir.
Sen ne kadar çabalarsan çabala, zihnindeki termostat düşük ayardaysa hayat seni tekrar tekrar o seviyeye geri çeker. Değişim aynada değil, zihindeki ayarı fark ettiğin anda başlar.
Çünkü insanın asıl yüzü, aynada gördüğü değil…
kendine inandığı yüzdür.
Klinik Psikolog Hüseyin Saka