Kendini sevmek, bazı zaman narsist veya egoist bir hal gibi algılansa da, kendini sevmek, kendine değer verme ve kendini önemseme anlamını taşıyor. Kendini başkalarından üstün görmeden ve böbürlenmeden kendinden hoşnut olma halidir ve kendini sevmeyen insanın başkasını sevebileceğini düşünmüyorum ben. Kendine inancı olmayan, değer vermeyen, kendinden memnun olmayan biri nasıl başkasını sevebilir?
Tanıdığım sorunlu tiplerin genel özelliği sürekli bir şikayet halinde olmaları. Kimseyi beğenmezler, herkesi eleştirir, yargılar ve sevmezler. Tek doğru vardır o da onların doğrusudur. Onun haricindeki fikirleri dinler gibi yapsa da, sabit fikir onların bariz özelliğidir.
Sürekli fiziksel durumundan şikayet eden bir arkadaşım vardı. Hep bir zayıflamak derdindeydi, ancak bunun için de bir gayret sarf etmek de istemiyordu. Biri kilo verip incecik olduğunda ise burun kıvırır “gözlerinin altı çökmüş, hasta mısın, çok zayıflamışsın” der. Aslında düşündüğü bambaşkadır o anda; “ben neden böyle kilo veremiyorum?” Gerçek düşünceleri yerine, karşısındakinin moralini bozacak kadar kendini sevmiyor, karşısındakine de sevgi gösteremiyordu.
Yıllar insanı olgunlaştırıyor, insan sarrafı yapıyor. Samimiyeti, sahteliği, sadece kendini akıllı sananı, art niyetliyi veya koca yürekliyi bir kaç görüşmede anlayabiliyorsun. Kendiyle barışık olmak, kendini sevmek bir meziyet. Kendiyle kavgalı biri sosyal hayatta çevresi ile uzun süre barışık yaşayamıyor. Bir kişiye karşı pozitif duygular beslediğinizde, onu sevdiğinizde onunla rahat iletişim kurabiliyorsanız ve bundan mutlu oluyorsanız, kendinizle de ancak kendinizi severek iletişim kurarak içsel mutluluğu elde edebilirsiniz.
Çocuklarımızı çokça sevelim, onlara kendilerini değerli hissettirelim ki, kendini sevsin. Kendini seven ve halinden memnun olan insan çevresine de o sevgisini göstermekte cimri davranmaz. İltifatta, takdirde bonkör davranır, güzel sözleri bolca kullanır. Sevgisini dağıttıkça da bir ışık halesi oluşur çevresinde, ışığa koşan kelebekler gibi çevresi kalabalıklaşır, seveni çoğalır.
İnsan Kendini Nasıl Sevebilir? Kendimizi hoş görmeyi öğrenmeliyiz öncelikle. Yanlışlarımızı, eksiklerimizi bilelim tabi ki. Hepimizin içinde bir aslan yatar, yani hep olmak istediğimiz ama bir türlü olamadığımız bir ideal insandır o. Ona benzemediğimiz sürece hor görür, aşağılarız kendimizi. Bu, bizi sürekli ısıran, dürtükleyen, huzursuz eden bir duygudur. Kendimizi geliştirerek, olgunlaşarak hayatın bize sunduğu imkanlar çerçevesinde kendimizi sevmeyi denemeliyiz.
Öğrenciysek bu konuda sınırlarımızı zorlayabilir, elimizden geldiğince en iyi notları biz alabiliriz. Çalışıyorsak işimizi severek ve özenle yapabiliriz. Her konuda bilgimizi, görgümüzü arttırmaya çalışalım, okuyalım, eğlenmeye vakit ayıralım, kendimizi sürekli güncelleyelim. Hayata pozitif gözlerle ve inançla bakalım. İşte o zaman hayat bizi beğenmeye başlayacaktır. Hayat beğenince biz de başlarız kendimizi beğenmeye, sevmeye. Kendimizden beklentilerimiz de gerçekçi olsun. Olmayacak duaya amin demek yerine, yola yapabileceklerimizle çıkalım. Bu işte ustalaştıkça göreceksiniz sevmek de, sevilmek de, başarmak da daha kolay olacak.
Livaneli’nin Ada şiirinde söylediği gibi; “Dünyayı güzellik kurtaracak
Bir insanı sevmekle başlayacak her şey....”
